Columns
Wat schiet ons oudere popliefhebbers als eerste te binnen wanneer we de naam Leon Russell horen? Natuurlijk dat beeld van die broodmagere pianist met zijn schouderbladlange haren en cilinderhoed, die met geheven linkerarm ‘one, two, three, four’ schreeuwt, waarop Joe Cocker en de hele bubs een spetterend slot breien aan 'Cry Me A River'.
Wat viel die nieuwe Wilco mij op eerste gehoor vies tegen, zeg. Maar goed, opperhoofd Jeff Tweedy, door de onvolprezen Duitse editie van Rolling Stone uitgeroepen tot ‘onze favoriete hoedendrager’, had vooraf natuurlijk niet voor niets laten weten hoe graag hij ons Wilcoholics eens op het verkeerde been wou zetten.
Nee, uit het oog betekent heus niet altijd uit het hart. Neem Steve Forbert. Al sinds ik weet niet hoe lang volg ik hem niet meer, maar toen ik onlangs hoorde van zijn komst, dacht ik gelijk: daar ga ik naar toe, zeker weten – nou ja, deo volente natuurlijk.
En dan moest er natuurlijk nog iemand op bas. Nou, dat werd hij dus, de oprichter van de Nederlandse Nina Hagen Fanclub. Een goedkope eerstehands gitaar gekocht, de eerste blaren op zijn vingers geoefend en loos ging het. Zestien was hij destijds, het interbellum tussen punk en new wave.
Neil Young vernoemde 'On The Beach' naar een kernoorlogsfilm starring Gregory Peck en Ava Gardner – en wel omwille van die iconische strandfoto, geschoten op een bewolkte namiddag in Santa Monica: hij starend over de oceaan, aan de rand van Amerika.
Kan een eendagsvlieg negen levens halen? Ik heb de tel niet bijgehouden, maar het zou best eens kunnen in het geval van Marcy Playground. Bijna twee decennia terug verscheen het titelloze debuutalbum van dit post-grungetrio uit New York en sindsdien doet om de paar jaar iets toevalligs me het ding uit de cd-kast halen.
Het was de tournee van de aangekondigde dood. Op 24 mei maakte The Tragically Hip wereldkundig dat aanvoerder Gord Downie lijdt aan ongeneeslijke hersenkanker. 'Breaking news' in Canada, want The Hip geniet in 'the great white north' minstens zo’n status als The Boss in 'the land of the brave and the home of the free'.
Dat iemand al die woorden kan onthouden. Na tig concerten wil ik me er nog steeds over verwonderen, maar vraag er eens naar en je krijgt steevast een antwoord van niks. Nee, het is kennelijk niet echt een ding. Al blijkt het soms wel degelijk een probleem.
Corley is de naam, David Corley. De zoveelste ruwe bolster, blanke pit van een Amerikaan, die met de gitaar op zijn rug stad en land wil afreizen om voor een paar luizige centen zijn liedjes te brengen voor anderhalve man en een paardekop. Niet omdat hij nou zo nodig moet, nee dombo, het is zijn bloed dat kruipt waar het niet gaan kan.
Donderdag 21 april om 19:51 uur liet Sylvana Simons op Facebook weten: “Voor nu hou ik ’t kort, vanavond mijn ode aan hem bij Pauw. Prince. Thank You. I will always love you…” En Leo Blokhuis berichtte om 19:55 uur: “Allemachtig. Ik zit in Berlijn, maar ben toch wel van m’n sokken geblazen door het nieuws over Prince... Wat een rampjaar, 2016.”
