Ane Brun - Zelfverwezenlijking

Een paar minuten in haar laatste interview van die dag ging haar gepraat opeens over in onverstaanbaar gebrabbel. Zwart voor de ogen werd het haar ook, maar gelukkig, ze kwam met de schrik vrij, al moest ze wel hoognodig op bed gaan liggen bijkomen. Een half uurtje later zat ze met een pips gezicht beneden aan een groot glas cola ‒ doodop, ontdaan, verbolgen en zichzelf tegelijkertijd voor dit alles een beetje verontschuldigend. Gisterochtend om vijf uur op voor het vliegtuig van Stockholm naar Amsterdam, twee tv-programma’s gedaan en pas over elven terug in het hotel, vanochtend opnieuw opnamen voor de televisie en daarvoor en daarna een reeks interviews. Drie weken was dat zo  al onafgebroken aan de gang. It beats working for a living, luidt het credo van de geplaagde popmuzikant ‒ alleen nu dus even niet. En dan zal ze, ocharm, straks op de vluchthaven ook nog eens met vertraging te kampen krijgen.

Sinds enige tijd duikt ze met enige regelmaat op in de onvolprezen VN-puzzel: _ Brun, Noorse singer-songwriter ‒ wat toch wel iets zegt over haar status in Nederland. En wat te denken van de grote Peter Gabriel, die haar vorig jaar uitverkoos als extra zangeres voor zijn wereldtournee. Twee eigen liedjes solo aan het begin van de avond, door hemzelf hoogstpersoonlijk geïntroduceerd nog wel, vervolgens naast diens dochter als bijzangeres in de schaduw, daarna tegen het eind opnieuw tweemaal in de schijnwerpers, eerst in de rol van Kate Bush in Don’t Give Up en dan als plaatsvervangster van Youssou N’Dour in In Your Eyes. Genereus, anders kan ze het gewoonweg niet noemen. Dat ze bijgevolg niet aan haar nieuwe album was toegekomen, soit.

Bijna vier jaar lang had ze niets geschreven, terwijl er ondertussen wel het een en ander met haar was gebeurd. “Ik ben door nogal wat veranderingen heengegaan.” Nee, lichtvoetig klinkt It All Starts With One dan ook zeker niet. “Ik gebruik mijn muziek nu eenmaal om verder te komen in mijn persoonlijk leven. Alleen op die manier kan ik het slechte en droevige achter mij laten en mijn weg vervolgen.” Zo was er die ‘donkere’ relatie waar ze heelhuids uit moest zien te geraken. En verder was ze eindelijk helemaal in het reine gekomen met haar ziekte. Twee maanden na het verschijnen van haar debuutalbum, Spending Time With Morgan, nu alweer acht jaar geleden, stortte ze in. Aanvankelijk leek het een burn-out, en zo is ze het naar buiten toe ook blijven noemen, maar het bleek een auto-immuunziekte. “Alles is onder controle, hoor, al moet ik wel constant op mezelf passen. Eigenlijk loop ik er dag in dag uit mee rond, zoals ik zing in These Days. In zekere zin is die ziekte nu mijn muze.”

Wat een wonderbaarlijke plaat is het toch. Minutieus gestileerd en toch hoogst gevoelig. Al even merkwaardig lijkt de muziek rijker dan feitelijk het geval is. Twee toetsenisten, twee slagwerkers, hier een cellist, daar een violist en zijzelf af en toe op akoestische gitaar - dat is het wel zo'n beetje. En daarbij springen ze ook nog eens zeldzaam zuinig met de noten om. Dat ze het op die manier zouden aanpakken, bedacht ze samen met Tobias Fröberg, een bevriende singer-songwriter. "Wel anderhalf jaar hebben we er over gepraat. Uiteindelijk hoorde Tobias in zijn hoofd precies hoe het moest klinken, tot en met het gebruik van de akoestiek toe. Toen heb ik me verder helemaal overgegeven, ik vertrouwde hem blindelings. Op de bijzang en de strijkerssectie na is praktisch alles gezamenlijk opgenomen. De muziek ontstond gewoon. Er was een collectieve flow, we stonden allemaal in contact met hetzelfde iets. Na afloop voelde iedereen zich een beetje religieus.”

Everything comes from something, zingt ze haast parmantig. It all starts somewhere, it all starts with one. “Het begint altijd bij jezelf en uiteindelijk moet je het ook in je eentje zien te redden, daar komt het in wezen toch op neer. Onafhankelijkheid is een groot goed, maar waar ligt de grens tussen zelfstandigheid en eenzaamheid?” vertelde ze een paar maanden geleden toen de bel voor de volgende ronde nog niet had geklonken. “De afgelopen drie jaar heb ik veel en hard aan mezelf gewerkt. Dat hele album is eigenlijk vooral een boodschap aan mezelf: sterk blijven. Vandaar ook die foto’s, die voor mijn doen best gewaagd zijn. Ik wou er standvastig en onversaagd op staan ‒ als een vorstin.” En toen moest Ane Brun eventjes giechelen ‒ als een bakvis.