Wilcoholic
Soms, heel soms, weet ik het gewoon niet. Is dit eigenlijk wel een goede plaat of denk ik dat alleen maar? Wat an sich natuurlijk nul komma niks uitmaakt, zolang ik het ding tenminste niet hoef te bespreken. De voorlaatste keer overkwam het mij achttien à negentien jaar geleden met Lucinda Williams. Ik kon domweg niet geloven hoe fantastisch ik Car Wheels On A Gravel Road wel niet vond, zodat ik lafbekkerig voor mij hield dat het in mijn oren ging om niets minder dan een ultiem americana-album. Wat trouwens ook zo was, nog steeds is en eeuwig zal blijven. Fast forward. Deze briljante nazomer rolde er een steen van mijn hart bij het lezen van al die lovende recensies van Schmilco. Want wat viel die nieuwe Wilco mij op eerste gehoor vies tegen, zeg, zeker na de overrompelende voorganger Star Wars. Maar goed, opperhoofd Jeff Tweedy, door de onvolprezen Duitse editie van Rolling Stone uitgeroepen tot ‘onze favoriete hoedendrager’, had vooraf natuurlijk niet voor niets laten weten hoe graag hij ons Wilcoholics eens op het verkeerde been wou zetten. Dus ik luisteren en luisteren op de koptelefoon tot die al te klein gehouden liedjes niet meer uit mijn hoofd wilden. Wantrouw dan maar eens niet je eigen smaak. Op het moment suprêmeedoch bleek ik niet terug te deinzen voor een ronkende recensie, waarvoor ik mij verrassend genoeg niet in het minst hoefde te forceren. Wat me dan weer een gunstig teken leek. Toch?
Monter negatief, zo typeerde Tweedy de sfeer van Schmilco. Het had hem namelijk behoorlijk opgelucht zijn hart uit te storten over wat hem zoal dwarszit, niet in de laatste plaats zijn eigen persoon. My, my, in my opinion I try, I huff and I puff – why am I in my skin again? Liefst zes liedjes van dit tiende album deed Wilco tijdens zijn herfsttournee. Op Election Day streek de band uit Chicago neer in de Domstad. Na een doorwaakte uitslagennacht stapte Tweedy nog daas van ontsteltenis het podiumbos in. Om voor de gelegenheid in te zetten met Ashes Of American Flags, door gitaargod Nels Cline op het eind finaal aan gort gespeeld. Zo, dat moest er eerst even uit. Eigenlijk kon het toen al niet meer stuk. Allemachtig, wat een spannend optreden. Achteraf in de wandelgangen konden wij Wilcoholics er maar niet over uit. De volgende avond, op de openingsdag van Le Guess Who?, begonnen ze al even verrassend met de dagsluiter van Sky Blue Sky, mijn album van de jaren nul. However short or long our lives are going to be, I will live in you or you will live in me, zong Tweedy de liefde van zijn leven toe. On and on and on we’ll stay together, yeah. Een troostende gedachte, dat zeker, ook als het eenmaal zo laat is. Maar goed en wel uit de comfortzone van de rouw blijkt het ineens niet meer te werken. Tja, wat nu gezongen?
