Victoria Williams

“Ik zat daar in mijn eentje in de woestijn en toen kwam er opeens van achteren een kraai laag overvliegen en die cirkelde een tijdje om een van die grillige rotsgevaarten,” vertelde Victoria Williams op fluisterende toon, als verklapte ze een geheim. “Op zulke momenten voel ik me één worden met de dingen. Ken je dat gevoel?”

“Ik was achttien. Met mijn boeken onder de arm was ik die ochtend op weg naar de universiteit. Een sneeuwstorm gierde door de straten van Buffalo,” vertelt Peter Case. “Toen kreeg ik er opeens genoeg van. Ik draaide me spoorslags om, ging mijn gitaar halen en pakte de bus naar Chicago.”

Op deze ongemeen deprimerende herfstdag blijkt Mark Olson gezegend met een zonnig humeur. Zojuist is hij vanuit Keulen met de trein in Amsterdam gearriveerd. “Heerlijk geslapen onderweg,” zegt de sjofel ogende troubadour vergenoegd. “Voor de tweede keer vandaag begin ik fris en vrolijk aan de dag.”

“Ongelooflijk, dat dit nou al nostalgie is,” klinkt het na afloop van het eerste reünieconcert op Nederlandse bodem. Volgens The Jayhawks zelf is er eerder sprake van ‘een onafgedane zaak’. “We gewoon verder waar we zestien jaar geleden zijn opgehouden. Maar als er geen vraag naar was geweest, waren we echt niet weer begonnen.”