Hartstocht

Het is verkeerd om terug te kijken, het doet de dingen mooier lijken. Voel me soms niet thuis in het heden en ik leef dan liever in het verleden. Vroegwijze woorden uit het eerste liedje van zijn eerste plaat, dat hij ruim dertig jaar na dato tijdens de Genade-theatertour ruim vijftig maal opnieuw zou zingen, de laatste keer op de laatste zaterdag van deze aflopende meimaand. Eerder die week had ik op een plein in de Domstad staan luisteren hoe de geweldige band van Jelle Paulusma, de gewezen voorman van het eens zo gevierde Daryll-Ann, de Californische popmuziek uit de gloriedagen van het hippiedom op geheel eigen wijze deed herleven ‒ gratis en voor niks nog wel en dus voor een goeddeels ongeïnteresseerd gehoor. Nee, dan heeft die Frank Boeijen het toch heel wat beter getroffen, zeker in zijn thuisstad aan de  Waal, want de schouwburg daar voelde die kille avond aan als een warm bad. Als voorlaatste nummer, de verplichte toegiften niet meegerekend, bracht hij De Ontmoeting, die beklemmende ballade over dat weemoedige etentje met een lang voorbije liefde: Het is zo vertrouwd. Het is ondraaglijk, die afstand. Ik zou zo graag met jou ‒ o liefste. Gevolgd door Kleine Blonde Prinses, dat juist zo hemelse liedje uit hun gelukzalige begintijd: Zeg me dat dit te mooi is om waar te zijn. Allebei al vaker gezongen natuurlijk, wie weet zelfs ontelbare malen, maar grote genade, waarschijnlijk nooit eerder zo hartstochtelijk. Het leek warempel wel of hij de nacht tevoren van haar had moeten dromen. Dat vertelde ik hem ook, later op de afterparty rond een uur of drie ‒ wat hem die typische schaterlach ontlokte waarmee hij praktisch alles weet weg te lachen. Hij nam een trek van zijn zoveelste shagje – want waar de zanger is, daar wordt gerookt – , keek me heel even peinzend aan en zei toen bijna verontschuldigend: “Ja, de herinnering, hè.”