Popstukken

Met los opgestoken haar, in zwart huispak en op blote voeten opent ze de hotelkamerdeur, een en al geurend naar doucheschuim. Bij het voorstellen voelt haar hand zelfs nog een beetje vochtig aan. Prettig kennis te maken: Adele. Begin twintig pas en nu al een zangeres uit duizenden. En met ogen om in te verdrinken.

“Mijn probleem was dat ik mijn privéleven en het artiestenbestaan als twee gescheiden werelden zag,” zegt JW Roy. “Maar het romantische idee van een popmuzikant die als een circusartiest van stad naar stad trekt, klopt natuurlijk helemaal niet met mijn werkelijkheid van alledag.”

“Hallo, dit is Lucinda. Spreek alsjeblieft een bericht in en alsjeblieft: ga stemmen en kies voor vrede en revolutie.” Wanneer ze bijna een maand later de telefoon haar nieuwe woning ergens in de heuvels van Hollywood wél beantwoordt, is Barack Obama inmiddels de aanstaande president van de Verenigde Staten.

Op slag van het nieuwe millennium was hij geopereerd aan keelkanker, wat hem het zingen misschien wel voor altijd onmogelijk zou maken. Amper drie jaar na zijn wonderbaarlijke comeback was het flink schrikken toen Levon Helm opnieuw zijn stem verloor.

Met hun ruige baarden, korte haar, stijve hoedjes en grauwe pakken oogden ze als een stel boerenkinkels op hun paasbest uit de tijd van de Amerikaanse Burgeroorlog. Niet voor niets heette The Band eerst The Crackers, wat in de zuidelijke staten vroeger zoveel betekende als blanke armoedzaaiers.

Het gebeurde op 19 februari in Baltimore, Maryland. Tijdens het slotnummer voelde hij opeens een heftige druk op zijn borstkas, waarbij scherpe steken hem het ademhalen bijna onmogelijk maakten. Zo’n acht uur later werd Buddy Miller de operatiekamer binnengereden voor de aanleg van een triple bypass.

Hoe vaak geniet je het voorrecht onder vier ogen te mogen praten met een levende legende? Zo iemand die je vol ontzag zelfs in het Engels met U aanspreekt? “Hallo, ik ben Joan,” zegt mevrouw Baez met een stralende glimlach.

Billy The Kid luidde zijn bijnaam als de vlijmscherpe gitarist van Green On Red, de rootsrockgroep die medio jaren tachtig uit de losse pols de klassieker 'Gas Food Lodging' maakte. Eenmaal op eigen benen ontwikkelde hij een soort verknipte soulcountryrock, die gaandeweg werd opgeluisterd met digitale instrumenten en organische strijkers.

Met zijn onafscheidelijke hoofddoek, huidstrakke broek en tot net boven de navel dichtgeknoopte blouse ziet Steve Van Zandt er nog steeds uit als een kleurrijke zigeuner die op de kermis de kost verdient als waarzegger.

Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?

Het blijft een onvergetelijk beeld, zelfs wie het alleen van foto’s kent: Ian Anderson als een soort menselijke ooievaar in lange overjas over een huidstrakke broek, met woekerend haar, woeste baard en een wilde oogopslag op zijn dwarsfluit in de microfoon blazend.

Een groot en onderkomen volkscafé met volle asbakken op morsige tafeltjes, waar her en der wat alcoholisten, zwervers en bejaarden aan zitten. Arno Hintjens ‒ beter bekend als Arno ‒ schudt de een de hand, geeft de ander desgevraagd een filtersigaret en maakt met iemand anders een praatje in een onnavolgbaar mengelmoesje van Vlaams en Frans.

Na een hemels mooi concert zit Ane Brun zich in een overvolle kleedkamer met een blikje pils binnen handbereik te goed te doen aan een zak chips. Straks gaat het vanuit de Paradiso rechtstreeks naar Hilversum, waar ze de volgende ochtend in 'Goedemorgen Nederland' zal verschijnen. Slapen gebeurt vannacht in de tourbus op het parkeerterrein bij de tv-studio.

“Eigenlijk verschil ik niet eens zó veel van een troubadour uit de Middeleeuwen," zegt Richard Thompson. “Ik doe een stad aan, er komt wat volk op me af om naar mijn verhalen te luisteren en de volgende dag begeef ik me weer op weg naar een volgende stad."

“Ik ben er helemaal klaar voor, dus kom maar op,” schalt Linda Thompson vanuit Londen door de hoorn. Om zich vervolgens kordaat en tegelijk joviaal door een half uurtje vragen heen te werken, waarbij ze een toon aanslaat alsof er sprake is van een vertrouwelijk gesprek.