Lucinda Williams

Wat viel die nieuwe Wilco mij op eerste gehoor vies tegen, zeg. Maar goed, opperhoofd Jeff Tweedy, door de onvolprezen Duitse editie van Rolling Stone uitgeroepen tot ‘onze favoriete hoedendrager’, had vooraf natuurlijk niet voor niets laten weten hoe graag hij ons Wilcoholics eens op het verkeerde been wou zetten.

Op welke kwade dag kwam er nou sleet op het woord passie? Toen het ik weet niet meer wanneer in personeelsadvertenties begon op te duiken als zijnde een functie-eis? Of toch pas sinds ’s lands grootste kruidenier die op de kleintjes blijft letten er ergens in de jaren nul brood mee ging bakken? En dat bovendien met liefde, toe maar.

Nee, muziek luisteren is niet meer wat het is geweest. Waar is de tijd gebleven dat wij allemaal een cd in de lade schoven of af en toe nog eens een lp op de draaitafel legden en anders wel de radio aanzetten. Waarbij de veelgebruikers onder ons de deur niet uitgingen zonder een walkman of een discman.

Ik kom al bij Tivoli over de vloer sinds die zondag toen de anarchopopgroep Drukwerk, destijds landelijk bekend van de non-hit 'Ik Verveel Me Zo (In Amsterdam-Noord)', een geweldige cover à la Sir Douglas Quintet van Bob Dylan’s protestlied 'A Hard Rain’s A-Gonna Fall', sinds Drukwerk dus die open middag in het bezette NV-huis gratis en voor niks kwam opluisteren.

Een zekere Douwe Bob stond afgelopen vrijdag in een stijf uitverkocht Tivoli Utrecht, terwijl er voor de intimate evening met Americana-icoon Lucinda Williams komende zondag in Paradiso Amsterdam nog volop kaarten verkrijgbaar zijn. Nee, gekker moet het niet worden, sterker zelfs, gekker kán het niet worden.

Met pijn en moeite komen de dagen op gang om het alweer vroeg voor gezien te houden. Geen enkele reden dan ook het bed uit te stappen, of het zou moeten zijn om op de bank verder te gaan liggen.