Richard Thompson

“Mijn vader houdt in zijn muziek niets achter, wat ik bewonderenswaardig vind, want ik ken geen andere kunstenaar die zo gekweld door het leven gaat als hij,” aldus zoon Rufus. En dochter Martha: “Wat mijn vader niet rechtstreeks tegen iemand kan zeggen, vertelt hij altijd in een liedje, net zoals mijn broer en ik. Zo communiceren wij Wainwrights nu eenmaal.”

"Nee, je kunt me beslist geen Engelse Amerikaan noemen, ik ben een op en top Engelse Engelsman gebleven," zegt Richard Thompson, die al zo’n drie decennia vanuit Los Angeles opereert. "Geen kwaad woord over het Californische klimaat en ik mag ook graag surfen, maar met de Amerikaanse cultuur heb ik eerlijk gezegd bitter weinig op."

Die novemberdag waren Gillian Welch en David Rawlings vanuit Keulen naar Amsterdam komen rijden. Sinds eind juni trok het duo kennelijk onvermoeibaar van hot naar her, eerst in Amerika en vervolgens in Europa. “Toen we de auto parkeerden om op het vliegtuig te stappen, hadden we bijna vijftigduizend kilometer afgelegd.”

Hij is de zoon van Richard & Linda Thompson, het legendarische koningskoppel van de Britse folkrock, al valt dat aan zijn muziek bepaald niet af te horen. Liefst zes jaar kostte het Teddy Thompson om met een tweede album op de proppen te komen. “Ik word constant heen en weer geslingerd tussen groot zelfvertrouwen en diepe twijfel.”

“Eigenlijk verschil ik niet eens zó veel van een troubadour uit de Middeleeuwen," zegt Richard Thompson. “Ik doe een stad aan, er komt wat volk op me af om naar mijn verhalen te luisteren en de volgende dag begeef ik me weer op weg naar een volgende stad."

“Ik ben er helemaal klaar voor, dus kom maar op,” schalt Linda Thompson vanuit Londen door de hoorn. Om zich vervolgens kordaat en tegelijk joviaal door een half uurtje vragen heen te werken, waarbij ze een toon aanslaat alsof er sprake is van een vertrouwelijk gesprek.