Townes Van Zandt

Nasleep

Begin jaren zeventig laadden Guy en Susanne Clark hun hele hebben en houden in het aftandse Volkswagenbusje om af te rijden naar Nashville. Korte tijd later besloten ze te trouwen, met als ceremoniemeester Townes Van Zandt, die vervolgens voor acht maanden bij het stel zou intrekken.

Dag

En daar sta je dan, hier op het podium van de Tivoli. De spullen van Rowwen Hèze zijn al naar buiten gerold, de muzikanten zitten in de kleedkamer broodjes kroket weg te spoelen met bier, de jeugd van tegenwoordig druppelt binnen voor de dansnacht – hét moment om alvast afscheid te nemen. Nog acht avonden tot de dag die je wist dat zou komen.

John Fullbright - Ambassadeur van emoties

"Ik kruip nog te vaak in de huid van een personage. Wat je meestal hoort is een versie van mijzelf, al slaag ik er steeds meer in mijzelf te tonen," zegt de talentrijke John Fullbright. "Om liedjes te kunnen schrijven, moet je diep in jezelf durven afdalen. Je mag je gevoelens niet negeren, je moet ze juist exploiteren, anders zul je nooit van je leven kunst maken.

Lyle Lovett - Een gemankeerde cowboy

Tijdens zijn eerste werkbezoek aan Nederland logeert Lyle Lovett op eigen verzoek in een eenvoudig hotel buiten de Randstad, zodat hij tussen de bedrijven door samen met zijn cellist en manager het Hollandse platteland wat makkelijker kan verkennen.

Gillian Welch - Als een mes in het vlees

Die novemberdag waren Gillian Welch en David Rawlings vanuit Keulen naar Amsterdam komen rijden. Sinds eind juni trok het duo kennelijk onvermoeibaar van hot naar her, eerst in Amerika en vervolgens in Europa. “Toen we de auto parkeerden om op het vliegtuig te stappen, hadden we bijna vijftigduizend kilometer afgelegd.”

Nanci Griffith - De Greta Garbo van de folk

“Eens een Texaan, altijd een Texaan,” zegt Nanci Griffith. “Het westen met zijn stof, het oosten met zijn olievelden, de Golf van Mexico - ik zie het allemaal bij wijze spreken dagelijks voor mijn ogen. Ik mis toch zo ontzettend die smeltkroes van etnische culturen, waarbij ik het jammer vind dat ik zelden meer de gelegenheid krijg om Spaans te spreken."

Guy Clark - Leven en leren

“Je moet de zaken wel in hun ware verhoudingen blijven zien," zegt de invloedrijke singer-songwriter Guy Clark. "Als een chirurg een fout maakt kan dat een mensenleven kosten, terwijl er geen man overboord is als het mij niet lukt een liedje tot een goed einde te brengen.”

Steve Earle - Een gewaarschuwd man

‘Mijn vakantie in het getto,’ zo omschrijft Steve Earle de periode van 1991 tot 1994, waarin hij per dag naar schatting een slordige achthonderd dollar aan heroïne en cocaïne spendeerde, totdat hij op een gegeven moment op zwart zaad zat. Na een reeks van arrestaties was hij verworden tot een verschoppeling met wie niemand nog wou samenwerken.

Townes Van Zandt - Leven is zuchten

Townes Van Zandt kon moppen tappen als de beste. Zijn liedjes stemden zo intens treurig, had hij ooit begrepen, dus zorgde hij sindsdien voor een vrolijke noot op z’n tijd. Maar al hield men hem dan voor een somberman, zelf dacht hij daar heel anders over. “Ik ben een realist. Het leven is gewoon triest. Of niet soms?”

Tindersticks - Met hart en hoofd

Allebei met een zonnebril op stappen ze uit de taxi over het beschaduwde trottoir linea recta het Stedelijk Museum binnen. Kunnen de jongens van Tindersticks soms net als hun muziek zo moeilijk het daglicht verdragen? De werkelijkheid blijkt als altijd prozaïscher.

Lijdzaam

“Het enige waar een man in dit leven op mag hopen, is af en toe een klein beetje troost,” liet Townes Van Zandt zich eens ontvallen. Maar elke vrouw die zich over hem ontfermde, werd uiteindelijk verstoten als hij zich na verloop van tijd tegen wil en dank weer al gokkend de vernieling begon in te zuipen.

Steve Earle - Hard-Core Troubadour

Waarom spreken Americana-fanaten al sinds jaar en dag toch zo zuinigjes over de hard-core troubadour? En hoezo wordt de ene na de andere obscure singer-songwriter opgehemeld, terwijl de meesten niet eens in zijn schaduw kunnen staan?

Lucinda Williams - Een verwoeste ziel

Uit haar beklemmende muziek valt geen greintje troost te putten. Sterker nog: wie haar uitzichtloosheid herkent, kan er zelfs finaal van streek door raken. Zou de ziel van Lucinda Williams een landschap zijn, dan was het een woestijn – zo ver het oog reikt, niets dan leegte.

Abonneer op RSS - Townes Van Zandt