Interviews etc.
Het zal toch niet waar zijn? Comfortabel onderuit gezakt op de bank ligt Mick Fleetwood met geloken ogen aandachtig te luisteren. Zo lijkt het tenminste, want als de vrij lange vraag eenmaal gesteld is, klinkt slechts het ternauwernood hoorbare gespin van iemand die op het punt staat onder zeil te gaan.
Na een reeks even afwisselende als wisselvallige albums in de jaren tachtig revancheerde Neil Young zich met het veelzijdige meesterwerk 'Freedom' en de melodieuze herrieplaat 'Ragged Glory'. Tijdens een telefonisch interview bleek de 'Hollywood Indian' om half negen ’s ochtends Californische tijd al helemaal op scherp te staan.
Net als vroeger die zwakke handdruk en dat licht klagerige stemmetje, dat van iedere vrolijkheid gespeende klaterlachje en die peilloze blik in haar ogen. Drieënveertig was ze net geworden, maar je kon het haar niet echt aanzien, tenminste als je even niet lette op dat duifgrijze haar. Hoe ging het nou toch met Emmylou Harris?
“De jaren tachtig vormen zowel in mijn muziek als in mijn leven een afgebakende periode, die wordt gemarkeerd door 'Rust Never Sleeps' en 'Freedom',” zegt Neil Young. “Nu mogen die tussenliggende albums voor het publiek zo goed als geen samenhang vertonen, maar naarmate de tijd verstrijkt zullen ze allemaal stukjes blijken van een en dezelfde puzzel.”
“Van de zomer reden we van San Francisco naar Los Angeles toen er plotseling een nummer van mij werd gedraaid," zegt Brendan Croker. "Jezelf voor het eerst op de Amerikaanse autoradio is een onvoorstelbare ervaring. Ik wou meteen mijn moeder bellen om haar het grote nieuws te vertellen. En dat heb ik nog gedaan ook.”
"Sinds ik mij eleganter ben gaan kleden, krijg ik vaak te horen dat mijn muziek niet strookt met mijn uiterlijk," zegt Rory Block, die de ongekend virtuoze bluesgitarist Robert Johnson perfect kan nabootsen. "Zo zal ik nooit vergeten dat iemand uit het publiek mij eens toeriep: ‘Je speelt als een kerel.’"
“We twijfelden zelf misschien nog wel sterkst of we er wel verstandig aan zouden doen om Little Feat nieuw leven in te blazen,” zegt Bill Payne. Want met het plotselinge overlijden van voorman Lowell George op de kop af tien jaar geleden leek de legendarische groep beroofd van elke levensvatbaarheid.
Tijdens zijn eerste werkbezoek aan Nederland logeert Lyle Lovett op eigen verzoek in een eenvoudig hotel buiten de Randstad, zodat hij tussen de bedrijven door samen met zijn cellist en manager het Hollandse platteland wat makkelijker kan verkennen.
Wie zou er nou oor hebben voor Afrikaanse muziek in een Amerikaanse verpakking? Paul Simon kon het wel schudden, zo verwachtten de recensenten wereldwijd, die al even eensgezind oordeelden dat er sprake was van een absoluut meesterwerk. Uiteindelijk zouden er mondiaal over de vier miljoen exemplaren van 'Graceland' over de toonbank gaan.
Van zijn reputatie als paranoïde artiest die bij het minste of geringste uit zijn slof schiet, viel niets te merken, integendeel, Elvis Costello praatte honderduit en vaak hoefde er niet eens een vraag te worden gesteld om van het een op het ander te komen. Op bed lag ‘darling monster’ Cait O’Riordan, de gewezen bassiste van The Pogues, stilletjes mee te luisteren.